Biblioteka Słów

“Warszawa ciągle budzi moje zdziwienie i protest. Jest dla mnie sacrum – ciągle czuje warszawskie piwnice, groby, schrony, skrytki z bronią. To wszystko mamy pod stopami mieszkając w Warszawie” – powiedział w Polskim Radiu 24 Piotr Wojciechowski, poeta i autor tomu prozy “Przebierańcy i przechodnie. Opowiadania warszawskie”. Audycja: “Poczytnik” Prowadzą: Krzysztof Masłoń, Tomasz Zapert Data emisji: 02.02.2020 Godzina emisji: 22.06 https://www.polskieradio24.pl/130/6808/Artykul/2447795,Przybysz-z-wielu-miast-Metropolie-to-pomyla-ludzkosci

Na blogu “Życie i pasje” ukazała się recenzja książki Piotra Wojciechowskiego: Literackie puzzle napisane piórem dżentelmena, bardzo dobra proza, w którą wsiąkłam bez reszty. Tak najkrócej mogę podsumować zbiór opowiadań Piotra Wojciechowskiego, Przebierańcy i przechodnie. Książkę opublikowała Biblioteka Słów – wydawnictwo, które łączy różne odcienie literatury. Polecam bardzo   Przebierańcy i przechodnie to takie literackie puzzle, złożone z 18 opowiadań. Każde z nich można czytać osobno (bo stanowi zwartą całość), ale razem splatają się w wielowątkową powieść. Przewijają się w nich ciekawi bohaterowie w różnym stopniu ze sobą spokrewnieni, spowinowaceni, zaznajomieni. Są  wśród nich indywidualiści, outsajderzy, samotnicy, fighterzy, egoiści i społecznicy, artyści, dziwacy… Studenci i profesorowie, matki, żony i kochanki, ojcowie i synowie, przyjaciele, kuzyni, zakochani… Zazwyczaj zagubieni, poszukujący, borykający się z rozmaitymi problemami, odchodzący i marnotrawni, ale też walczący, powracający, odnajdujący. A przy tym tacy zwyczajni i nam bliscy, jak sąsiedzi, jak radiowi Matysiakowie, chcemy się dowiedzieć, co tam u nich dalej słychać. Przechodzą obok nas, przyjmują różne role, zakładają maski. Przebierańcy i przechodnie – to oni, to my. Cała recenzja dostępna jest tutaj: http://zycieipasje.net/2020/01/22/szpieg-w-ksiegarni-przebierancy-i-przechodnie-opowiadania-warszawskie-piotr-wojciechowski-recenzja/

Na Blogu o książkach pojawił się tekst o “Wtedy w Loszoncu” Petera Balko: “W humorze i gawędziarskim stylu autora kryją się elementy, które z tej książki wyciągają cały obraz ludzkiego życia. Taki jaki rzeczywiście jest. Bez upiększeń”. “‘Wtedy w Loszoncu’ to również historia życia tuż przy granicy słowacko-węgierskiej. O tym jak bardzo różniło się ono od tego w samym środku kraju i jak bardzo wpłynęło to na postrzeganie mieszkańców tego ukrytego miejsca dowiadujemy się bezpośrednio od mieszkańców. Wydarzenia historyczne przeplatają się tutaj z codziennością i zwykłymi, ludzkimi problemami. Można mieć wrażenie, że ta książka jest tak naprawdę zbiorem pewnych opowiadań, które łączą historię w kompletną całość”. Tekst całej recenzji dostępny jest na Blogu o książkach: http://www.blogoksiazkach.com/wtedy-w-loszoncu-peter-balko/      

Co łączy literaturę słowacką i węgierską? W audycji “Czytelnia” Magdalena Mikołajczuk, Małgorzata Szymankiewicz i Piotr Kofta recenzują dwie książki: “Wtedy w Loszoncu” słowackiego pisarza Petera Balko (debiut) oraz “Nie ma i lepiej, żeby nie było” autorstwa węgierskiej pisarki Ediny Szvoren   https://www.polskieradio.pl/8/2827/Artykul/2437888,Co-laczy-literature-slowacka-i-wegierska

“Posłowie”. Co wiemy o naszych sąsiadach z południa? W audycji mawiano powieść “Wtedy w Loszoncu” młodego słowackiego prozaika i scenarzysty Petera Balko, który opowiada historię przyjaźni dwóch chłopców, Słowaka i Węgra oraz ““Słoń na Zemplinie. Opowieści ze Słowacji”. Jak podkreślił Piotr Gociek, obydwie książki pokazują, jak niewiele wiemy o naszych sąsiadach z południa. https://www.polskieradio.pl/130/8168/Artykul/2436609,Poslowie-Co-wiemy-o-naszych-sasiadach-z-poludnia    

Magda Mikołajczuk w audycji “Czytam, bo lubię” w radiowej Jedynce pięknie opowiada o powieści “Sabo się zatrzymał” serbskiego pisarza Oto Horvata w przekładzie Miłosza Waligórskiego. “Ta piękna proza, momentami proza poetycka, pokazuje wszelkie odcienie żałobnej szarpaniny. (…) Szarpiąca i jednocześnie wspaniała, rozkłada ból utraty na czynniki pierwsze i mimo wszystko daje pocieszenie” https://www.polskieradio.pl/7,Jedynka/6072,Czytam-bo-lubie

“To literatura, którą się nie tylko czyta, ale o której się myśli i do której się wraca. Taka, która ma możliwość skłonienia czytelnika do głębszej refleksji jeżeli tylko jej na to pozwoli. Pan Piotr Wojciechowski jest również poetą, więc czuć to w stylu wypowiedzi jakim się posługuje. Polecam czytać z uwagą, nie galopując wzrokiem, ale delektować się pięknie splecionymi słowami, które bywają głębsze niż się na pierwszy rzut oka wydaje”. Cała recenzja na blogu: https://www.podlasemczytane.pl/2020/01/145-przebierancy-i-przechodnie.html

W numerze 12/2019 “Twórczości” Miłosz Waligórski, tłumacz “Sabo się zatrzymał” Oto Horvata, tak pisze o powieści: Sabo je stao (2014, Sabo się zatrzymał) Oto Horvata (rocznik 1967) to najbardziej osobista książka w dorobku tworzącego w języku serbskim Węgra z Wojwodiny, która spotkała się z entuzjastycznym przyjęciem krytyki – znalazła się w ścisłym finale prestiżowej nagrody czasopisma „NIN” i przyniosła autorowi nagrody Biljana Jovanović i Mirko Kovač – doczekała się trzech wydań w Serbii i została przełożona na niemiecki, słoweński, macedoński i węgierski. Opowiada o chorobie, powolnym umieraniu i śmierci Aleksandry Đajić-Horvat (1966–2011), żony pisarza, a także – może przede wszystkim – o tym, jak jej mąż, rekapitulując swoje i ich wspólne losy, porządkuje przeszłość w nadziei, że w ten sposób utoruje sobie drogę ewakuacji z żałoby, z „tej pustyni, która skrusza umysł i wysusza myśli”. Wspomnienia jednak nie są mu uległe, odkładają się w jego głowie jak „odmiecione na pobocze drogi odpadki”, „wyplute przez morze szkiełka” czy „rozsypane po szopie drewno na opał” – słowem, nijak nie dają się uformować w spójną, linearną opowieść. Zawsze fragment Narrator sięga więc po strzępy. Poszarpana jest zarówno struktura jego pamięci, jak też kompozycja całej powieści. Przypomina ona porozrzucane wokół głównego bohatera zdjęcia z…

Satyryczny wizerunek polskiej policji. Sensacyjna akcja, dużo humoru i erotyki. Piękne kobiety, namiętności, dobre alkohole, media. Ale też zwykła rzeczywistość, samotność bohatera, którego główną codzienną troską jest dobre samopoczucie mieszkających z nim kotów, a przypadkowy zbieg okoliczności wciąga go w świat porachunków gangsterskich na międzynarodową skalę. Łukasz Gołębiewski – dziennikarz, enolog, wydawca. Autor m.in. powieści: “Xenna moja miłość”, “Melanże z Żyletką”, “Disorder i ja”, “Złam prawo”, “Bomba w windzie”, “Krzyk Kwezala”, “Bandyci Rodriguez”, “Kobiety to męska specjalność”, “Widzenia mistrza Hieronima”. Książka przedpremierowo dostępna w naszym sklepie: >>>https://rynek-ksiazki.pl/sklep/3m-miasto-mafia-milosc/ E-book dostępny jest na platformach: Legimi, Publio, Ebookpoint, Woblink   Łukasz Gołębiewski 3M: Miasto, mafia & miłość Wydawca: Biblioteka Słów s. 156, ISBN 978-83-952611-9-0 Premiera: 15 stycznia 2020

“Sabo się zatrzymał” to prywatny dziennik żałoby, raport z rozpaczy rozpisany na kilkadziesiąt trzymających w napięciu miniesejów o rzeczach, zjawiskach i zdarzeniach związanych z człowiekiem umierającym. To zapis uczuć mężczyzny, który powoli tracąc żonę, musi przyjąć jej śmierć i jednocześnie nie pozwolić, żeby rozpadł się otaczający go świat. Książka jest próbą odpowiedzi na pytanie, jak funkcjonować „potem”, z pęknięciem w poprzek jaźni, które nijak nie chce zasklepić się blizną, a które trzeba w końcu zagadać, zasypać, zasłonić dobrze zorganizowaną codziennością, czymkolwiek, byle nie popaść w obłęd. Oto Horvat pisze o chorobie i umieraniu, ale – paradoksalnie – także o pogoni za życiem, w pełni odczuwanym dopiero w obliczu śmierci. Powieść “Sabo się zatrzymał” została przełożona na kilka języków, w Serbii doczekała się trzech wydań, przyniosła autorowi nagrody Biljana Jovanović i Mirko Kovač i znalazła się w ścisłym finale prestiżowej nagrody czasopisma „NIN” (2015). Oto Horvat Sabo się zatrzymał Przełożył Miłosz Waligórski Książkę można zamówić w sklepie>>>https://rynek-ksiazki.pl/sklep/sabo-sie-zatrzymal/     Myśli o ojcu wciąż go nachodzą, chociaż ostatnio coraz rzadziej. Na szczęście czy na nieszczęście? W zasadzie to przygnębiają­ce, że smutek z czasem traci moc i zmienia się w drobną niedogodność. Przeraża go wizja, że z A. będzie tak samo, że pamięć…